“Κάθε φορά που δεν με αντέχω, ανοίγω το ψυγείο.
Και κάθε φορά που τελειώνω, νιώθω ακόμα πιο αβάσταχτη.”
— Μου το είπε μια θεραπευόμενη μου. Και το ένιωσα με όλο μου το είναι.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη χρειάζεται τροφή.
Αλλά υπάρχουν πολλοί που τρώνε για άλλους λόγους.

Για να ξεχάσουν.
Για να νιώσουν κάτι — έστω κι ενοχή.
Για να γεμίσουν ένα κενό μέσα τους που δεν γεμίζει.
Για να αντέξουν.

Η τροφή μπορεί να γίνει πανοπλία.
Μπορεί να γίνει και αυτοτραυματισμός.
Κι όσο κι αν δεν ακούγεται ωραίο, πολλές φορές γίνεται φωνή.
Όταν δεν τολμάμε να πούμε “δεν είμαι καλά”, το λέει το σώμα.
Και το φωνάζει — με παραπανίσια κιλά, με εξαντλητικές δίαιτες, με βουλιμικά επεισόδια, με ενοχές και τιμωρίες.

Όχι, δεν φταις εσύ.

Φταίει που σου έμαθαν να μετράς την αξία σου με αριθμούς.

Πόσα κιλά.
Πόσες θερμίδες.
Πόσες μέρες χωρίς “παρασπονδίες”.
Πόσες φορές αντιστάθηκες , λες και η ζωή είναι διαρκές πεδίο μάχης και όχι πεδίο σχέσης με τον εαυτό σου.

Αυτός ο πόλεμος με το φαγητό, δεν είναι θέμα διατροφής.
Είναι θέμα ταυτότητας.
Είναι ένα βαθύ, υπόγειο σύστημα που μας εκπαιδεύει να ελέγχουμε, να τιμωρούμε και να αρνούμαστε τον εαυτό μας, κάθε φορά που δεν χωράει στα κουτάκια που “πρέπει”.

Πολλοί άνθρωποι που ζητούν διατροφική υποστήριξη… δεν έχουν πρόβλημα διατροφής. Έχουν πρόβλημα σχέσης.

• Σχέσης με το σώμα τους

• Σχέσης με τη ντροπή

• Σχέσης με τον έλεγχο

• Σχέσης με τις ρίζες τους, τους γονείς τους, τη μοναξιά τους

Κι εκεί ακριβώς ξεκινά η πραγματική δουλειά:
Όχι στο πιάτο.
Στην ψυχή.

Το σώμα δεν είναι εχθρός. Είναι χάρτης.

Η αύξηση βάρους δεν είναι αποτυχία. Είναι σύμπτωμα.
Η εμμονή με τη ζυγαριά δεν είναι ματαιοδοξία. Είναι κραυγή.
Η χρόνια εναλλαγή δίαιτας και υπερφαγίας δεν είναι αδυναμία. Είναι μηχανισμός επιβίωσης.

Η διατροφική διαταραχή δεν ξεκινά με τη σοκολάτα.
Ξεκινά με μια λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Ένα βλέμμα που σε έκανε να νιώσεις «πολύ». Ή «λίγο».
Μια εμπειρία ντροπής που τυλίχθηκε με σιωπή.
Ένα “πρέπει” που φόρεσες σαν πανοπλία και δεν έβγαλες ποτέ.

Και τώρα;

Αν αναγνωρίζεις κάτι από όλα αυτά, θέλω να σου πω το εξής:
Υπάρχει έξοδος. Αλλά δεν είναι δίαιτα. Είναι αποδοχή.
Είναι εσωτερική αναδόμηση.
Είναι το θάρρος να κοιτάξεις μέσα σου και να πεις:

“Δεν θέλω να χάσω κιλά. Θέλω να βρω τον εαυτό μου.”

Η ψυχολογική υποστήριξη σε ζητήματα διατροφής δεν είναι πολυτέλεια. Είναι επανάσταση.

Και όχι, δεν είναι εύκολη.
Γιατί πρέπει πρώτα να κατεδαφίσεις ό,τι σε κρατάει φυλακισμένο/η:

• Την ανάγκη να αρέσεις

• Την εξάρτηση από την επιβεβαίωση

• Τη βαθιά εσωτερικευμένη πεποίθηση ότι δεν αξίζεις, παρά μόνο αν “συμμαζευτείς”

Αλλά μπορείς.
Και δεν θα είσαι μόνος/η!