Υπάρχει μια κόπωση που δεν μετριέται σε ώρες ύπνου.
Δεν ξεκουράζεται με διακοπές ούτε εξαφανίζεται με ένα τριήμερο εκτός πόλης.
Είναι μια εξάντληση πιο βαθιά, που δεν έχει να κάνει μόνο με το σώμα αλλά με την ψυχή.
Αυτή η κόπωση έχει όνομα: burnout.

Δεν έρχεται απότομα. Είναι ύπουλο.
Αρχίζει σαν μια μικρή ενόχληση – λίγη παραπάνω κούραση, ένα ξύπνημα χωρίς ενθουσιασμό, μια αναβλητικότητα που πριν δεν υπήρχε.
Κι έπειτα… καταλαμβάνει έδαφος.
Το χαμόγελο αργεί να φανεί, η έμπνευση εξατμίζεται, οι λέξεις «δεν αντέχω» γίνονται εσωτερικός ψίθυρος.
Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς και δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες αληθινά ζωντανός.

Δεν είναι τεμπελιά. Δεν είναι αδυναμία.
Είναι το σώμα και ο ψυχισμός σου που, μέσα σε έναν κόσμο που σου ζητά να είσαι πάντα «παραγωγικός», αποφασίζουν να σε προστατεύσουν.
Και το κάνουν με τον μόνο τρόπο που ξέρουν: σε σταματούν.

Το burnout δεν είναι απλώς εξάντληση. Είναι ολόκληρη η ιστορία πίσω της.
Είναι τα χρόνια που δεν είπες «όχι» σε τίποτα και σε κανέναν.
Οι φορές που έμεινες ως αργά γιατί «έπρεπε να βγει η δουλειά».
Τα συναισθήματα που κατάπιες, η αποδοχή που κυνήγησες, η τελειότητα που δεν αμφισβήτησες ποτέ.
Είναι το βάρος του να παλεύεις να είσαι «αρκετός» – και να ξεχνάς ότι ήσουν ήδη.

Κατά ειρωνεία, πολλοί από όσους καίγονται… είναι ακριβώς αυτοί που έδωσαν περισσότερα απ’ όλους.
 Οι πιο εργατικοί, οι πιο ευσυνείδητοι, οι πιο «δικοί σου άνθρωποι».
Αυτοί που δεν ήθελαν να απογοητεύσουν, που δεν ζητούσαν βοήθεια, που ντρέπονταν να πουν πως δεν μπορούν άλλο.
Μα το σώμα, κάποτε, λέει αυτό που η φωνή δεν τολμά.

Και τότε αρχίζει η μεγάλη επανεκτίμηση.
Όχι μόνο των ρυθμών αλλά και των προτεραιοτήτων.
Τι έχει πραγματικά αξία; Τι θέλω εγώ, όταν κανείς δεν με κοιτά;
Πώς να επιτρέψω στον εαυτό μου να σταματήσει, χωρίς να νιώθω ενοχές;

Το burnout δεν είναι αδιέξοδο – είναι σήμα κινδύνου.
Ένα «ως εδώ» που δεν πρέπει να σε φοβίζει αλλά να σε αφυπνίζει.
Μια δυνατότητα να κοιτάξεις την ψυχή σου όπως θα κοίταζες έναν φίλο που σε χρειάζεται: με κατανόηση, όχι με απαιτήσεις.

Μερικές φορές, οι μεγαλύτερες αλλαγές ξεκινούν από μια κατάρρευση.
Από μια στιγμή που δεν μπορείς άλλο να σηκώσεις τον εαυτό σου και τότε μαθαίνεις να τον κρατάς διαφορετικά.
Όχι πια με πίεση. Όχι με «πρέπει».
Αλλά με παρουσία, με φροντίδα, με εκείνη την αλήθεια που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν.

Κι όταν αρχίζεις να ακούς το σώμα σου,
να βάζεις όρια,
να κοιμάσαι λίγο παραπάνω,
να απαντάς «όχι» χωρίς εξηγήσεις,
να αναπνέεις χωρίς φόβο πως χάνεις έδαφος…

…τότε, σιγά-σιγά, το φως επιστρέφει.

Και ανακαλύπτεις, ίσως για πρώτη φορά, ότι η ζωή δεν είναι μόνο να κατακτάς,
αλλά και να στέκεσαι εκεί όπου νιώθεις καλά,
δίπλα στους ανθρώπους που σου χαμογελούν επειδή είσαι εσύ και όχι επειδή έκανες κάτι εντυπωσιακό.

Το burnout δεν είναι ντροπή.
Είναι η ευκαιρία να αλλάξεις τα πάντα, ξεκινώντας από μέσα.