Από την στιγμή της γέννησής μας αυτό που ψάχνουμε είναι κάποιον να μας φροντίσει και να νιώσουμε ασφάλεια. Το ίδιο κάνουμε και στην ενήλικη ζωή μας, αυτά τα δύο αναζητούμε και από τους συντρόφους μας. Ο τρόπος όμως που μάθαμε να συνδεόμαστε στην παιδική μας ηλικία επηρεάζει τις σχέσεις μας στην ενήλικη ζωή. Αυτό όμως δεν είναι απόλυτα καθοριστικό αρκεί να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε και αν χρειαστεί να αλλάξουμε τον τρόπο που συνδεόμαστε με τους άλλους δημιουργώντας υγιείς σχέσεις.

Τα όρια είναι μία διαχωριστική γραμμή που χωρίζει εμάς από τους άλλους, είναι ο τρόπος να δείξουμε τόσο το ποιοι είμαστε όσο και το πώς θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι στις σχέσεις μας. Αναπόφευκτα μέσα από τη διαδικασία της θέσπισης ορίων ερχόμαστε σε επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό καθώς μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις, τις ανάγκες και τα θέλω μας. Τα όρια χρειάζεται να είναι σταθερά, σαφή αλλά και ευέλικτα, ώστε να επιτρέπουν στον άνθρωπο να αισθάνεται ασφαλής.

Το πώς αντιλαμβανόμαστε και αξιολογούμε τον εαυτό μας ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Ουσιαστικά, από τη στιγμή που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας και να σκεφτόμαστε για αυτόν. Από απλές σκέψεις, καταλήγουμε σε πιο παγιωμένες πεποιθήσεις για εμάς. Πέρα από το γνωστικό μας κομμάτι, η αυτοεκτίμηση συνδέεται άρρηκτα και με τα συναισθήματα που αναπτύσσουμε για εμάς. Δηλαδή, με το κατά πόσο είμαστε θετικά ή αρνητικά διακείμενοι απέναντι στον άνθρωπο που «βλέπουμε στον καθρέφτη».

Το σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης είναι ένα πολυδιάστατο ψυχοκοινωνικό φαινόμενο που επηρεάζει τη ζωή του ατόμου. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, έχει τρεις διαστάσεις: την αίσθηση εξάντλησης, την αποστασιοποίηση από τη δουλειά και το μειωμένο αίσθημα αποτελεσματικότητας. Οι επιπτώσεις είναι δυσάρεστες, με κόπωση και κυνισμό να κυριαρχούν στην εργασία και να επεκτείνονται σε άλλους τομείς της ζωής. Η επιθυμία για ανανέωση και αποκατάσταση της ισορροπίας είναι απαραίτητη. Ο ΠΟΥ έχει αναγνωρίσει το σύνδρομο ως μια κατάσταση που απαιτεί ιατρική βοήθεια και διαχείριση.

Το πένθος είναι κάτι που μπορεί να βιώσουμε όταν φύγει από τη ζωή ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή κατοικίδιο, αλλά και όταν αλλάζει μία σχέση ή οποιαδήποτε συνθήκη στην ζωή μας.  Ο χωρισμός, η αλλαγή εργασίας, η μετανάστευση, αλλά ακόμα και η αλλαγή στον τρόπο ζωής αποτελούν μεταβάσεις που ενδεχομένως να επιφέρουν στο άτομο δυσκολία στην προσαρμογή

Με τον όρο κακοποίηση εννοούμε όχι μόνο την σωματική βία, αλλά και την συναισθηματική, την σεξουαλική, όπως και τη οικονομική μέσο της αποστέρησης. Οι φωνές, οι απειλές, ο εκφοβισμός, τα εξευτελιστικά και υποτιμητικά σχόλια μαζί με την σωματική βία είναι τα εργαλεία του θύτη που έχουν ως στόχο να προκαλέσουν το φόβο και την υποταγή του θύματος. Μέσα σε μία κακοποιητική σχέση ο θύτης επιρρίπτει στο θύμα την ευθύνη της δικής του συμπεριφοράς κατακρημνίζοντας την αυτοεκτίμησή του, κάνοντας το να αμφιβάλει για τον ίδιο του τον εαυτό και την αξία του.

Ο εκφοβισμός στον χώρο εργασίας είναι η επαναλαμβανόμενη παρενόχληση ή αποκλεισμός ενός εργαζομένου και επηρεάζει αρνητικά την εργασία του. Αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνει φυσική βία ή πιο ασαφείς συμπεριφορές, όπως κοροϊδία ή κοινωνικό αποκλεισμό. Ο εκφοβισμός μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των θυμάτων, και περίπου το 15% των ανθρώπων επηρεάζονται. Ορισμένοι τομείς, όπως η υγειονομική περίθαλψη και η ανώτερη εκπαίδευση, αναφέρουν υψηλότερα ποσοστά.