Κάπου στην πορεία, αρχίσαμε να μετράμε την αξία μας με νούμερα.

Με followers, με χρήματα, με επιτυχίες, με τίτλους, με αποτελέσματα.

Ακόμα και την ψυχή μας την μετρήσαμε: πόσο “θεραπευμένοι” είμαστε, πόσο “δουλεμένοι”, πόσο “εξελιγμένοι”.

Και χάσαμε το μέτρο.

Γίναμε κουρασμένοι άνθρωποι σε όμορφες φωτογραφίες.

Μάθαμε να χαμογελάμε μέσα από δόντια σφιγμένα.

Και να κρύβουμε τις ρωγμές μας, όχι γιατί δεν μας πονούσαν, αλλά γιατί “δεν ήταν για έξω αυτά”.

Ζούμε σε μια κοινωνία που σου λέει ότι δεν είσαι ποτέ αρκετός.

Ό,τι κι αν κάνεις, πάντα κάποιος κάνει κάτι παραπάνω. Πιο νωρίς. Πιο καλά. Πιο “σωστά”.

Και εσύ, όσο πιο πολύ τρέχεις, τόσο πιο πολύ νιώθεις πως μένεις πίσω.

Αν έχεις μπερδέψει την ευτυχία με την επιτυχία… σε καταλαβαίνω

Γιατί το έκανα κι εγώ.

Έτρεξα, πάλεψα, διεκδίκησα, κατάφερα. Και πάλι… δεν ένιωθα γεμάτος.

Το χειρότερο; Δεν ήξερα καν τι ακριβώς μου έλειπε.

Αντλούσα αξία μόνο όταν με θαύμαζαν.

Ένιωθα ζωντανός μόνο όταν με αποδέχονταν.

Και όταν έμενα μόνος… πάλι άδειος.

Ήθελα απεγνωσμένα να με δω, αλλά είχα μάθει να κοιτάζομαι μόνο μέσα από τα μάτια των άλλων.

Αν αφήνεσαι να σε παρασύρουν οι εικόνες στα social…

Θυμήσου:

Οι φωτογραφίες δεν δείχνουν ποτέ τα βράδια που κάποιος ξαγρυπνά από πόνο, ούτε τις στιγμές που νιώθει μικρός, αβοήθητος, ανεπαρκής.

Δεν δείχνουν τις κρίσεις πανικού στο μπάνιο, ούτε τη μοναξιά στο κρεβάτι μετά από ένα “τέλειο” post.

Αλλά όλα αυτά υπάρχουν. Και σε μένα υπήρξαν.

Και στους πιο δυνατούς που ξέρω.

Και σε σένα, ίσως.

Κι όμως… υπάρχει ακόμη φως

Υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται.

Όχι γιατί δεν λύγισαν αλλά γιατί επέλεξαν να μην αφήσουν το σκοτάδι να τους αλλάξει.

Άνθρωποι που κουβαλούν πληγές, αλλά δεν τις έκαναν όπλο.

Που μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο θόρυβο, κρατούν χώρο για το αληθινό.

Που παλεύουν κάθε μέρα να μείνουν ευαίσθητοι, να αγαπούν, να δίνουν, να φωτίζουν.

Αν είσαι ένας από αυτούς..το ξέρεις.

Και αν δεν είσαι ακόμα, μπορείς να γίνεις.

Αρκεί να το θελήσεις.

Αρκεί να κάνεις την αρχή.

Ο κόσμος μας δεν θα αλλάξει με μεγάλα λόγια.

Θα αλλάξει μια συνείδηση τη φορά.

Και η πρώτη…

Είναι η δική μου.