Πόσες φορές έχεις φάει… χωρίς να πεινάς;

Όχι επειδή είχες τη λαχτάρα για ένα συγκεκριμένο φαγητό, ούτε επειδή ήταν η ώρα για το προκαθορισμένο γεύμα σου. Αλλά επειδή κάτι μέσα σου σε έσπρωξε προς το φαγητό.

Ένιωσες άγχος.

Ένιωσες μοναξιά.

Ένιωσες ότι “το αξίζεις”.

Ή απλώς ένιωσες… άδειος/α.

Η συναισθηματική υπερφαγία δεν είναι κάτι που γίνεται από αδυναμία χαρακτήρα. Είναι μια προσπάθεια του ψυχισμού να ρυθμίσει συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν αλλιώς.

 Τι σχέση έχει αυτό με τα φανάρια;

Φαντάσου την πείνα και τη σχέση σου με το φαγητό σαν ένα σύστημα φωτεινών σηματοδοτών. Αυτή η μεταφορά μπορεί να σε βοηθήσει να αναγνωρίσεις πότε τρως με βάση τη φυσιολογική πείνα και πότε με βάση τα συναισθήματα.

Πράσινο φανάρι – Βιολογική πείνα

Σε αυτό το σημείο βρίσκεσαι σε επαφή με τον εαυτό σου και ξέρεις τι χρειάζεσαι.

– Έχουν περάσει ώρες από το τελευταίο γεύμα

– Νιώθεις την ενέργειά σου να πέφτει, υπάρχουν σήματα πείνας στο σώμα (πχ το στομάχι σου γουργουρίζει)

– Το φαγητό είναι φυσική ανάγκη και όχι εμμονή

 Όταν φας σε αυτό το στάδιο, ικανοποιείσαι. Δεν υπάρχουν τύψεις αλλά ανακούφιση.

  Πορτοκαλί φανάρι – Συναισθηματική αναστάτωση

Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο θολά:

– Έχεις μια αίσθηση έντασης, πίεσης, βαρεμάρας και ίσως υπόγειας θλίψης.

– Ψάχνεις κάτι «να φας» χωρίς να πεινάς

– Επιθυμείς συγκεκριμένα φαγητά (γλυκά, junk food)

Αν δεν αναγνωρίσεις το πορτοκαλί φανάρι, είναι πολύ εύκολο να πας στο κόκκινο.

 Κόκκινο φανάρι – Συναισθηματική υπερφαγία

Σε αυτό το σημείο σκοπός δεν είναι να θρέψεις το σώμα σου αλλά να χορτάσεις τα συναισθήματά σου.

– Έχεις την αίσθηση απώλειας ελέγχου

– Συνεχίζεις να τρως παρότι έχεις χορτάσει. Ξεπερνάς τα όριά σου αλλά συνεχίζεις.

– Ίσως φας στα κρυφά, μακριά από τα βλέμματα των άλλων.

– Μετά νιώθεις τύψεις, ντροπή, μούδιασμα, συναισθηματικό κενό.

 Ξέρεις ότι “κάτι δεν πάει καλά”, αλλά σου φαίνεται πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις.

Το καλό νέο;

Μπορείς να μάθεις να παρατηρείς το δικό σου σύστημα φαναριών. Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξει η σχέση σου με το φαγητό.

Η ψυχολογική υποστήριξη βοηθά να μάθεις… να ακούς.

Η θεραπεία δεν σου λέει τι να τρως και τι όχι. Σε βοηθά να καταλάβεις γιατί τρως, πώς σχετίζεσαι με το φαγητό και – κυρίως – πώς να σχετιστείς αλλιώς με εσένα.

Μαθαίνεις:

Να αναγνωρίζεις τα πρώιμα σήματα στρες ή πόνου

Να φροντίζεις τις ανάγκες σου με τρόπους πιο ουσιαστικούς

Να αποκαταστήσεις τη σχέση σου με το σώμα σου και το φαγητό

Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εφικτό.